Click here for a review on the Paris<> Los Angeles album (Editions Hortus) on la Revue Marseillaise du Théatre.

L’Énigme – Steven Vanhauwaert: pianoforte – Hortus (65’35)

Si arriverà mai a comprendere appieno, a decifrare il complesso mondo di Ferruccio Busoni, il geniale compositore-virtuoso, toscano di nascita ma tedesco di adozione e cultura, che ha segnato il XIX ed il XX secolo del suo passaggio? Il titolo di questo cd è, appunto, ben scelto: L’Enigma. 

Inventivo e devoto trascrittore della musica di Johann Sebastian Bach, visionario anticipatore dell’atonalismo di Schoenberg (Busoni parlava di «senza tonalità» per la sua Sonatina seconda del 1912) ed autore di un Saggio di una nuova estetica musicale (del 1907, in cui egli affronta argomenti sino ad allora inesplorati, come la musica elettroacustica o quella microtonale), ha al suo attivo ben altre, e men note composizioni, dal suo al monumentale Concerto per pianoforte, coro maschile e orchestra (il più lungo del repertorio, oltre un’ora …) a due opere, Turandot e Doktor Faust, il suo capolavoro. 

Più tranquillamente, Steven Vanhauwaert ci introduce ad un mondo più intimo, vincolato alla sensibilità pianistica di Busoni, quello dell’Indianisches Tagebuch (Diario indiano) e della grandiosa Fantasia Contrappuntistica, BV 256; due meno note Elegie e la Fantasia, BV 253 completano il programma.

Con un gran senso della struttura ed una serenità che non vacilla davanti all’impresa, Steven Vanhauwaert ci guida all’affascinante scoperta di queste opere tardive, sibillini messaggi che Busoni affidava alle sue esibizioni concertistiche, quasi sogni illuminati dalla sublime spiritualità della musica di Johann Sebastian Bach.

CD e altre musiche di marzo, di Ferruccio Nuzzo

Big shout-out to RCF radio and Bénito Pelegrin for the feature of my last solo album! Check out his thoughts on Busoni as well as the fantastic work of my dear friend and graphic designer for this project: Clara Vamvulescu.

https://rcf.fr/actualite/actualite-locale/ferruccio-busoni-l-enigme-steven-vanhauwaert-piano-editions-hortus?fbclid=IwAR0RDe8xKnEbeHu1O7YYklGrmHxm8UgIf4a8K-BOzHhNeYFiFjqQtS479BE

I sat down with Néstor Castiglione (Echorrhea) to talk about music in COVID times and my recent CD releases.

Check out the full interview here.

The concert tour with the International Chamber Orchestra of Puerto Rico started yesterday with chamber music appearance at the Castillo Cristobal in San Juan with violinist Corey Cerovsek, violist Jaime Amador, and cellists Emilio Colón and Cara Colón, followed by an appearance with the International Chamber Orchestra of Puerto Rico under the baton of Emilio Colón with Haydn’ s piano concerto in D major; a fitting, uplifting piece to play for a (masked and socially distant, but at least present!) audience.

The concert was live streamed on TV, and will be aired on CBS as well in the near future.

More info here.

I’m on the road to tour with the International Chamber Orchestra of Puerto Rico and conductor Emilio Colón. We’ll perform 8 concerts in outdoor venues; with concertos by Mozart and Haydn. Check out the full program here.

I recently recorded a performance of the Mozart piano quartet in G minor and Dvorak’s second piano quartet in E flat major for the South Bay Chamber Music Society; along with my colleagues Movses Pogossian, Clive Greensmith, and Che-yen Chen.

It is available here starting Feb 14th at 3pm and will remain online for a while after as well.

Here is a link to hear the album Ferruccio Busoni: l’Énigme on French radio RCF: https://rcf.fr/culture/musique/nouveautes-du-disque-3.

Thanks to Gerard Scheltens and Opus Klassiek for the nice review of my recent solo release with music by Busoni.

https://www.opusklassiek.nl/cd-recensies/cd-gsch/gschbusoni01.htm

“Steven Vanhauwaert is not only a virtuoso pianist whose command of the technique meets all requirements (you don’t expect anything else with a choice like this), but he has a special sense of nuance and color. It’s not easy to navigate such a seemingly aimless but in reality very purposeful journey through an area full of turns and distractions. I hope for more Busoni from him, because he certainly has an affinity with his inquisitive style. His Steinway too, because the grand piano may have been recorded in a Flemish (Romanesque) church, but the acoustics are direct and the sound avoids wandering as much as the player.”

Full review in Dutch:

“L’Énigme heet de cd van de pianist Steven Vanhauwaert, een jonge Belg die al jaren in de Verenigde Staten woont. Het ‘raadsel’ slaat op Ferruccio Busoni (1866-1924), de pianovirtuoos die we kennen van zijn gecompliceerde Bach-bewerkingen. Die waren ooit waanzinnig populair en betekenden voor velen de kennismaking met Bach, maar in de ‘historisch geïnformeerde’ wereld van na de Tweede Wereldoorlog golden ze lang als ontoelaatbaar. Tegenwoordig ‘mogen’ ze weer, al worden ze misschien meer beschouwd als curiosa dan als noodzakelijke vehikels om Bach te leren kennen, de waarde die er een eeuw geleden aan gegeven werd. 

Busoni de componist ‘in his own right’ heeft geleden onder de reputatie van Busoni de Bach-bewerker. Terwijl die twee natuurlijk niet los zijn te zien van elkaar. Zijn laatromantische composities zijn doordrenkt van Bach. En daarnaast geldt hij als een pianofenomeen, een van de grootste virtuozen sinds Liszt. Minder bekend is dat hij ook als muziektheoreticus school heeft gemaakt met een geheel eigen harmonische toontaal die nieuwe paden durft in te slaan en af te wijken van de bekende structuren, al blijft zijn voorkeur voor Bachs contrapunt een opvallende eigenschap. Hij was een visionair die veel meer is dan de laatromantische klavierleeuw waarvoor hij wel versleten wordt. Het quasi-inproviserende karakter van deze muziek blijft zorgen voor verrassingen, Niets lijkt vast te liggen, het raadsel blijft. 

Geoffrey Douglas Madge speelde voor Philips ooit Busoni’s complete pianowerken. Voor deze dappere daad verdiende hij grote dankbaarheid, maar het was al in 1987. Niet dat daarna in 34 jaar niets is gebeurd, maar Busoni’s gevarieerde pianowerk is nog steeds niet meer dan een voetnoot in de muziekgeschiedenis. Tijd dus voor een herleving van dit bijzondere oeuvre. 

De stukken die Steven Vanhauwaert koos voor deze cd tonen Busoni van zowel zijn virtuoze als zijn meer introspectieve kant. Van zijn reeks Élégies uit 1908 zijn de eerste en de laatste opgenomen als begin en einde afsluiting van de cd. Nummer 1 Nach der Wandlung vormt als harmonisch raadselachtig stuk een passende opening voor een programma dat schuilgaat onder de paraplu Enigma. Een andere kant van Busoni horen we in de vier delen van het Indianisches Tagebuch uit 1913-14, waarin volksmuziek van de ‘native Americans’ op een toegankelijke manier wordt vermengd met hints van eigentijdse muziek, om in het vierde stuk Maestoso ma andando uiteindelijk uit te lopen op toch weer Bach, de invloed die bij Busoni nu eenmaal door alles heen komt. 

In de Fantasia nach J.S. Bach BWV 253 volgt Busoni zijn grote voorbeeld, maar met een eigen busoniaanse harmoniek in de baskant. 

En uiteraard domineert Bach, en dan in het bijzonder Die Kunst der Fuge , ook de grote twaalfdelige Fantasia Contrappuntistica , waarin de muziek samensmelt tot een bijzondere synthese van barok en romantiek in fuga’s en variaties in allerlei stijlen, met een bijzondere, veeleisende pianistische techniek en sterke wisselingen in ritme en dynamiek die je voortdurend op het verkeerde been zetten. Jammer dat in dit stuk van ruim een half uur de verschillende onderdelen niet zijn geïndexeerd in aparte tracks. Voor wie analyserend luistert zou dat handig zijn. Maar je kunt je ook laten meevoeren in de continue maalstroom van invallen en gedachten die tenslotte majesteitelijk uitstroomt in Corale en Stretta. 

De afsluitende Elegie nummer 7 Berceuse is exemplarisch voor Busoni’s bijzondere, karakteristieke, pedaalgebruik. Hij laat de tonen uitzingen, als om de herinnering zo lang mogelijk vast te houden. Een goede keuze dus om dit stuk voor het laatste te bewaren. 

Steven Vanhauwaert is niet alleen een virtuoos pianist wiens beheersing van de techniek aan alle eisen voldoet (je verwacht niet anders bij een keuze als deze), maar hij heeft een bijzonder gevoel voor nuance en kleur. Het is niet makkelijk om je weg te vinden in zo’n schijnbaar doelloze maar in werkelijkheid heel doelgerichte tocht door een gebied vol afslagen en afleidingen. Ik hoop op meer Busoni van hem, want affiniteit met diens tastende, zoekende noten heeft hij zeker. Zijn Steinway trouwens ook, want de vleugel mag dan in een Vlaamse (romaanse) kerk zijn opgenomen, de akoestiek is direct en de klank mijdt het afdwalen evenzeer als de bespeler.”